کد مطلب:122411 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:294

علل صلح امام حسن
امام صادق (ع) می فرماید: امام حسن در جواب كسانی می گفتند: یا مذل المؤمنین؛ ای ذلیل كننده ی مؤمنان، فرمود: ما انا مذل المؤمنین ولكنی معز المؤمنین انی لما رأیتكم لیس لكم علیهم قوة سلمت الأمر لأبقی انا و انتم بین اظهرهم كما عاب العالم السفینة لتبقی اصحابها و كذالك نفسی و انتم لتبقی بینهم. [1] من ذلیل كننده ی مؤمنان نیستم بلكه عزیز كننده ی آنهایم. من وقتی دیدم شما قوه و نیروی مقابله ندارید، امر رهبری را به معاویه تسلیم كردم تا در میان آنها خود و شما را نگه دارم. همان طور كه عالم (خضر) كشتی را معیوب كرد تا صاحبان و سرنشینان آن را حفظ كند، من نیز در میان دشمن نفس خود و شما را نگه داشتم.

این صلح مانند صلح حدیبیه بسیار پرمحتوا بود. این صلح مورد خشم و اعتراض یاران امام قرار گرفت، غافل از اینكه اگر امام می جنگید، نسل خود و امام حسین و خاندان علی و همه ی اهل بیت قطع می شد و به طور كلی خلع سلاح می شدند و دیگر برای اسلام حامی و مبلغ و طرفدار باقی نمی ماند.

به همین دلیل امام حسین این صلح را پذیرفت و وقتی به امام حسن (ع) گفت: ماذا دعاك الی تسلیم الخلافة؛ چه چیز تو را وادار به تسلیم خلافت كرد، امام در جواب فرمود: الذی دعا ابوك فیما تقدم؛ آن عللی كه پیشتر از این پدرت را به صلح وادار كرد. لذا امام حسین، وقت ورود به حضور امام حسن گریان بود اما وقتی بیرون آمدند شاداب بیرون آمد. [2] .


[1] بحار، ج 78 ص 278.

[2] مناقب، ج 3، ص 34.